Voor literatuurlijst klik hier.

Bekering en geloof wordt beloond door de kruisiging en opstanding

De schepping van de hemelen en de aarde gaat ons menselijk verstand ver te boven. De schepping van de mens is uniek en als we weten waarom God de mens heeft gemaakt, wordt ons ontzag nog veel groter. Deze immens grote en ontzagwekkende gebeurtenissen zouden echter zinloos zijn geweest als niet de Zoon van God gekruisigd zou zijn, betaald zou hebben met zijn dood. Met deze daad van Jezus Christus heeft Hij het grootse scheppingswerk gered, waarin de mens de hoofdrol vervult. Dankzij Christus kunnen wij mensen kinderen van God worden. Alle mensen hebben gezondigd, maar dankzij de kruisiging is er genade mogelijk. Als ons genade wordt geschonken na oprecht berouw en bekering zal het vervolg van het leven van bekering en geloof beloond worden.

„De wet des HEREN is volmaakt, zij verkwikt de ziel; de getuigenis des HEREN is betrouwbaar, zij schenkt wijsheid aan de onverstandige. De bevelen des HEREN zijn waarachtig, zij verheugen het hart; het gebod des HEREN is louter, het verlicht de ogen. De vreze des HEREN is rein, voor immer bestendig; de verordeningen des HEREN zijn waarheid, altegader rechtvaardig. Kostelijker zijn zij dan goud, ja, dan veel fijn goud; en zoeter dan honig, ja dan honigzeem uit de raat. Ook laat uw knecht zich daardoor ernstig vermanen; in het houden ervan ligt rijke beloning” (Psalmen 19:8-12).

„En de volkeren waren toornig geworden, maar uw toorn is gekomen en de tijd voor de doden om geoordeeld te worden en om het loon te geven aan uw knechten, profeten, en aan de heiligen en aan hen, die uw naam vrezen, aan de kleinen en de groten en om te verderven wie de aarde verderven” (Openbaring 11:18).

„Zie, Ik kom spoedig en mijn loon is bij Mij om een ieder te vergelden, naardat zijn werk is” (Openbaring 22:12).

DE GEKRUISIGDE CHRISTUS

Bijna 2000 jaar geleden stierf Jezus Christus een schandelijke dood aan het kruis. Maar het doel ervan was ons van de zonde te bevrijden.

Als je niet bekend bent met het doel van Gods schepping met de mens, kunnen woorden als kruis, discipel, genade en dergelijke weerzin opwekken. Eén christelijk woord hindert sommigen bovenal. Dat is Jezus.

Vaak weten ze niet eens waarom de naam Jezus hen tegenstaat. Misschien heeft de karakteristieke afbeelding van Jezus als een zwakkeling aan een kruis er iets mee te maken. En de manier waarop ’christenen’ over Jezus spreken en een valse ’heer’ gemaakt hebben, verwijdert de wereld van de ware Jezus.

Voor veel mensen is het beeld van Jezus aan het kruis heilig. Velen hebben zelfs van het kruis zelf een voorwerp van verering gemaakt. Wij moeten echter geen beeld of relikwie aanbidden, maar Christus die is gekruisigd en weer is opgestaan.

Maar in de ogen van velen is de afbeelding van een man die aan een kruis was vastgespijkerd bepaald geen aanleiding tot verering of respect.

Paulus en het kruis

De weinigen die door God geroepen zijn en de Bijbel zijn gaan lezen komen Jezus weer tegen. Ze merken op dat de apostel Paulus zich er heel scherp van bewust was geweest dat voor de meeste mensen van zijn dagen een gekruisigde Christus eveneens iets afstotelijks was.

Paulus erkende dat „een gekruisigde Christus” en „het woord des kruises” de meeste mensen nogal dwaas voorkwamen. „Doch wij prediken een gekruisigde Christus, voor Joden een aanstoot, voor heidenen een dwaasheid . . . Want het woord des kruises is wel voor hen, die verloren gaan, een dwaasheid, maar voor ons, die behouden worden, is het een kracht Gods” (1 Corinthiërs 1:23, 18). Maar vervolgens deed hij een aantal verrassende uitspraken over het kruis van Christus.

Hij herinnerde eraan hoe hij uitvoerig over Christus aan het kruis predikte. Hij schreef aan de Corinthiërs: „Want ik had niet besloten iets te weten onder u, dan Jezus Christus en die gekruisigd” (1 Corinthiërs 2:2).

Waarom vond Paulus het zo geweldig om de aan het kruis hangende Jezus te verkondigen? Waarom was de boodschap van het kruis van Christus „de kracht Gods en de wijsheid Gods” (1 Corinthiërs 1:24)?

Omdat Jezus' dood aan het kruis de allerbelangrijkste gebeurtenis uit de hele geschiedenis van de mensheid is geweest. Zonder zijn dood zouden wij geen enkele duurzame hoop hebben. Voor Paulus was het kruis van Christus een afbeelding van het behoud zelf. Hij had echter niet altijd op deze manier tegen Jezus' dood aangekeken. Paulus, die oorspronkelijk Saul of Saulus heette, was ooit een vijand van de weg van Jezus geweest.

De vervolger

Jaren later zou Paulus in een van zijn vroege brieven schrijven: „Want ik ben de geringste der apostelen, niet waard een apostel te heten, omdat ik de gemeente Gods vervolgd heb” (1 Corinthiërs 15:9).

In een van zijn laatste brieven zou hij Timotheüs en zichzelf eraan herinneren dat hij, Paulus, ooit „een godslasteraar en een vervolger en een geweldenaar was” (1 Timotheüs 1:13).

Vóór zijn bekering had hij christenen met een verterende hartstocht gehaat. Hij had christenen in de gevangenis laten zetten met de bedoeling hen te laten ombrengen.

„En Saulus verwoestte de gemeente, en hij ging het ene huis na het andere binnen en sleurde mannen en vrouwen mede, en hij leverde hen over in de gevangenis” (Handelingen 8:3).

„En Saulus, nog dreiging en moord blazende tegen de discipelen des Heren, ging naar de hogepriester, en vroeg van hem brieven naar Damascus voor de synagogen, om, als hij mannen en vrouwen, die van die weg waren, zou vinden, hen gevankelijk naar Jeruzalem te brengen” (Handelingen 9:1-2).

Hij had zich opgeworpen als de man die de Gemeente van God zou uitroeien. „Want gij hebt gehoord van mijn vroegere wandel in het Jodendom: ik heb de gemeente Gods bovenmate vervolgd en getracht haar uit te roeien” (Galaten 1:13).

Paulus moet in Jezus toen een charlatan en bedrieger hebben gezien. Hij was immers een afvallige Jood die God had gelasterd? Paulus moet hebben gevonden dat Jezus zijn verdiende loon kreeg toen Hij werd gekruisigd. En desondanks had je nu die zogenaamde volgelingen van Christus die van die bedrieger een soort legende maakten.

Maar de van haat doordrenkte visie op Jezus die Paulus koesterde werd onverwachts omvergegooid. Onderweg naar Damascus werd hij plotseling omgeven door een geweldig fel licht waarvan hij verblind raakte. Verbijsterd viel hij op de grond. Een stem overviel hem: „Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij?” Een verschrikte Saul vroeg: „Wie zijt Gij, Here?” Het donderende antwoord: „Ik ben Jezus, die gij vervolgt” (Handelingen 9:4-5). Paulus werd rechtstreeks met de gekruisigde en opgestane Jezus geconfronteerd. Jezus brak daar, op de weg naar Damascus, het leven van Paulus. Vervolgens veranderde Jezus Paulus' leven en denken voorgoed. Paulus was bekeerd. De vervolger werd zelf gelovige (vers 17-18). Het onmogelijke was gebeurd.

De discipelen van Christus begonnen hem uit de Hebreeuwse Schriften, het Oude Testament, te onderwijzen. Paulus merkte dat de Schriften die hij als farizeeër zo ijverig had bestudeerd het verlossingswerk van Jezus voorspelden. Hij begreep nu dat Jezus God was en naar de aarde gekomen is om als mens geboren te worden. Maar dat niet alleen. Hij was aan het kruis gestorven voor de zonden van de mensheid. Ook voor Paulus' zonden! Paulus wist dat hij vergeving van zijn zonden, waaronder de vervolging van Gods volk, had gekregen. Maar hij zou nooit vergeten hoe hard hij het kruis van Christus en alles waar dat voor stond nodig had. „Ik, ellendig mens! Wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? Gode zij dank door Jezus Christus, onze Here! Derhalve ben ik zelf met mijn verstand dienstbaar aan de wet Gods, maar met mijn vlees aan de wet der zonde” (Romeinen 7:24-25). Tegen het einde van zijn leven zei hij van zichzelf „dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om zondaren te behouden, onder welke ik een eerste plaats inneem” (1 Timotheüs 1:15).

Deze Jezus deed nu een beroep op Paulus om voor zijn naam te lijden zoals Hij voor de mensheid had geleden. „Want Ik zal hem tonen, hoeveel hij lijden moet ter wille van mijn naam” (Handelingen 9:16). De bordjes waren verhangen. Hij moest het geloof dat hij eens had willen verwoesten gaan onderwijzen. Al gauw predikte Paulus in heel Damascus door te bewijzen dat Jezus de Christus is (vers 22).

Jezus, de Zoon des mensen, de gekruisigde Jezus, de opgestane Jezus, werd het middelpunt van Paulus' leven en opdracht.

Toen kreeg hij problemen. Vroeger had hij de namen van christenen op een zwarte lijst gezet. Nu zetten zijn voormalige bondgenoten in de vervolging zijn naam op de lijst. Ze spanden samen om hun kameraad van eertijds te vermoorden (vers 23). Voor Paulus was dit het begin van een leven van lijden voor de gekruisigde en opgestane Jezus. Maar hij verheugde zich, evenals de andere apostelen, „dat zij verwaardigd waren ter wille van de naam smadelijk behandeld te zijn” (Handelingen 5:41; Romeinen 5:3).

Paulus vond diepe betekenis in zijn eigen talrijke moeilijkheden.

„Maar wij doen onszelf in alles kennen als dienaren Gods: in veel dulden, in verdrukkingen, in noden, in benauwdheden, in slagen, in gevangenschappen, in oproeren, in moeiten, in nachten zonder slaap, in dagen zonder eten” (2 Corinthiërs 6:4-5).

„Dienaren van Christus zijn zij? (ik spreek tegen mijn verstand in) ik nog meer: in moeiten veel vaker, in gevangenschap veel vaker, in slagen maar al te zeer, in doodsgevaren menigmaal. Van de Joden heb ik vijfmaal de veertig-min-een-slagen ontvangen, driemaal ben ik met de roede gegeseld, eens ben ik gestenigd, driemaal heb ik schipbreuk geleden, een etmaal heb ik doorgebracht in volle zee; telkens op reis, in gevaar door rivieren, in gevaar door rovers, in gevaar door volksgenoten, in gevaar door heidenen, in gevaar in de stad, in gevaar in de woestijn, in gevaar op zee, in gevaar onder valse broeders; in moeite en inspanning, tal van nachten zonder slaap, in honger en dorst, tal van dagen zonder eten, in koude en naaktheid; en dan, afgezien van de dingen, die er verder nog zijn, mijn dagelijkse beslommering, de zorg voor al de gemeenten” (2 Corinthiërs 11:23-28).

Zijn beproevingen verbonden hem met Jezus die aan het kruis had geleden en weer ten leven was gewekt. „[Ik wil Hem] kennen en de kracht zijner opstanding en de gemeenschap aan zijn lijden, of ik, aan zijn dood gelijkvormig wordende, zou mogen komen tot de opstanding uit de doden” schreef hij (Filippenzen 3:10-11).

In een van zijn brieven beschreef hij het verband tussen het lijden van christenen en het kruis van Christus op drie verschillende manieren:

•  „gelijk het lijden van Christus overvloedig over ons komt, zo valt ons door Christus ook overvloedig vertroosting ten deel” (2 Corinthiërs 1:5);

•  „in alles zijn wij in de druk . . . te allen tijde het sterven van Jezus in het lichaam omdragende, opdat ook het leven van Jezus zich in ons lichaam openbare” (2 Corinthiërs 4:8, 10);

•  „voortdurend worden wij, die leven, aan de dood overgeleverd. om Jezus' wil, opdat ook het leven van Jezus zich in ons sterfelijk vlees openbare” (vers 11).

Het lijden van Jezus aan het kruis wordt herhaald in het leven van alle mensen van God. Paulus schreef aan de christenen: „Want aan u is de genade verleend, voor Christus, niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden” (Filippenzen 1:29).

De schande van het kruis

Het was een ongerijmde boodschap: een evangelie, het goede nieuws van het eeuwige leven en de geestelijke heerlijkheid, berustend op lijden en schande. Bedenk eens wat voor indruk een evangelie van Jezus, de Lijdende Dienstknecht die zijn lijdende volk aanvoert, op anderen moest maken. Verplaats u eens in de tijd van de apostelen en denk u in dat u deze merkwaardige boodschap predikt. Het Nieuwe Testament was er nog niet. Het christendom had nog geen tocht over de wereld gemaakt. Het woord ’christen’ had geen nette klank. Stelt u zich Paulus, Petrus of Johannes voor, die beweren dat een Jood, een gekruisigde misdadiger, die in een uithoek van het Romeinse Rijk leefde, de Zoon van God was en nu weer naast zijn goddelijke Vader zit in de hemel.

In het Romeinse Rijk was de kruisdood van oudsher een straf voor slaven. Maar later werden ook vreemdelingen en rovers, misdadigers dus, aan het kruis ter dood gebracht. Er werden twee rovers tegelijk met Christus gekruisigd (Mattheüs 27:38).

Probeer u te verplaatsen in Paulus die een „gekruisigde Christus” predikt voor een gehoor in de Griekstalige Romeinse wereld. De luisteraars begrepen natuurlijk direct dat deze Christus op een wijze was gestorven die doorgaans voor opstandige slaven, politieke opstandelingen of misdadigers was gereserveerd.

Een dode dief?

Een terugkerend thema in het vroege anti-christelijke denken was dat volgelingen van Jezus „een dief en zijn kruis” vereerden. Dit was vaak de tegenwerping tegen de bewering dat Jezus de Zoon van God was.

Romeinse historici en letterkundigen ten tijde van het begin van het christendom, bijvoorbeeld Tacitus, Suetonius en Plinius de Jongere, waren niet onder de indruk van die nieuwe godsdienst. Ze lachten om het christelijke geloof als een geloof in een „dode God”.

Een vroege christen, Justinus (ca. 100-165) zag de absurditeit. De critici van de „dode God” diende hij in zijn Eerste Apologie als volgt van repliek: „Ze zeggen dat onze dwaasheid hierin bestaat dat wij een gekruisigde op de tweede plaats stellen na de onveranderlijke en eeuwige God, de Schepper van de wereld.”

Ook veel Joden vonden de boodschap van het kruis aanstootgevend. Iemand ter executie aan een kruis spijkeren leek op de in de Hebreeuwse geschriften beschreven doodstraf. Volgens de Mozaïsche wet moest iemand die schuldig was bevonden aan een halsmisdrijf worden gedood, waarna zijn lichaam aan een paal moest worden gehangen. Maar het lichaam mocht 's nachts niet blijven hangen, „want een gehangene is door God vervloekt” (Deuteronomium 21:23).

Met zijn farizeïsche achtergrond zal Paulus zich er wel scherp van bewust zijn geweest dat kruisiging leek op ophanging na steniging, de doodstraf die door de Joden werd toegepast. Hij wist dat Joden de overeenkomst zouden zien tussen een openbare kruisiging van een levende en het ophangen van een dode misdadiger.

Het kruis was dan ook een symbool van vernedering. Voor Grieken en Romeinen was de kruisdood een beschamende wijze van terechtstelling van slaven en criminelen. Voor Joden was het een teken van vervloeking door God.

Gedaanteverwisseling van het kruis

Maar Paulus wees erop dat Jezus de vloek die wij hebben opgelopen door de geestelijke wet van God te overtreden op zich heeft genomen. Wij waren slaven, slaven van de zonde. Maar Jezus heeft ons bevrijd door zelf in onze plaats een gekruisigde slaaf te worden.

Daardoor heeft Jezus de vloek omgevormd. Hij maakte van de kruisdood het middel om de hele mensheid uit de greep van zonde en dood te bevrijden. Paulus schreef: „Christus heeft ons vrijgekocht van de vloek der wet door voor ons een vloek te worden” (Galaten 3:13).

Paulus zag Jezus als iemand die de kruisdood nederig, gehoorzaam en vrijwillig onderging.

„Laat die gezindheid bij u zijn, welke ook in Christus Jezus was, die, in de gestalte Gods zijnde, het Gode gelijk zijn niet als een roof heeft geacht, maar Zichzelf ontledigd heeft, en de gestalte van een dienstknecht heeft aangenomen, en aan de mensen gelijk geworden is. En in zijn uiterlijk als een mens bevonden, heeft Hij Zich vernederd en is gehoorzaam geworden tot de dood, ja, tot de dood des kruises (Filippenzen 2:5-8).

Jezus wás God (Johannes 1:1) en is mens geworden om zijn taak te vervullen.

Als christenen moeten wij voor de beschamende aard van Christus' dood niet de ogen sluiten. We zouden ons juist moeten bezinnen op de grote betekenis ervan. Waarom zou God, de Schepper van alles, zich van zijn goddelijke macht ontdoen, als mens gaan leven en de schanddood van een slaaf sterven?

Ja, waarom? Omdat Hij ons liefheeft. Paulus schreef: „God echter bewijst zijn liefde jegens ons, doordat Christus, toen wij nog zondaren waren, voor ons gestorven is” (Romeinen 5:8).

Het kruis en wij

Jezus' beschamende dood moet ons tot steeds grotere liefde en christelijke werken opwekken. Zoals de schrijver van de brief aan de Hebreeën de christenen van zijn tijd voorhield: „Laat ons oog daarbij alleen gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods” (Hebreeën 12:2).

Hoe staat het met degenen die het kruis van Christus nog niet als verzoening hebben aanvaard? De waarheid is dat we zonder Jezus en het kruis zondaren blijven, afgesneden van Gods genade. We hebben de vergeving nodig, de verzoening, het nieuwe leven in Christus, mogelijk gemaakt door het kruis.

God is bereid het kruis op ons van toepassing te doen zijn en ons één met Hem te maken zodra wij berouw hebben en ons bekeren. Kunnen wij worden overtuigd als de mensen die Petrus over de gekruisigde Jezus hoorden spreken? Petrus' preek was een helder bewijs voor zijn toehoorders dat zij Jezus' offer nodig hadden. Toen vroegen ze: „Wat moeten wij doen?” (Handelingen 2:37.)

Petrus antwoordde: „Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des heiligen Geestes ontvangen” (vers 38).

Dat is het perspectief dat voor ons en alle mensen ligt. Zullen we het waard blijken te zijn?

Het kruis als symbool

Wanneer Christus binnenkort terugkomt, zal Hij de mensheid straffen omdat ze Gods liefdevolle normen en waarschuwingen hebben afgewezen. Maar daarna zal Hij absolute vrede scheppen op aarde. Toen Hij bijna 2000 jaar geleden als mens kwam, wekten zijn woorden hartgrondige haat op. „Meent niet, dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Want Ik ben gekomen om tweedracht te brengen tussen een man en zijn vader en tussen een dochter en haar moeder en tussen een schoondochter en haar schoonmoeder; en iemands huisgenoten zullen zijn vijanden zijn. Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zijn kruis niet opneemt en achter Mij gaat, is Mij niet waardig. Wie zijn leven vindt, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden” (Mattheüs 10:34-39).

Een belangrijk deel van de wereld is ’christelijk’. De wereld haat Gods volgelingen. „Verwondert u niet, broeders, wanneer de wereld u haat” (1 Johannes 3:13). „Indien gij van de wereld waart, zou de wereld het hare liefhebben, doch omdat gij van de wereld niet zijt, maar Ik u uit de wereld uitgekozen heb, daarom haat u de wereld” (Johannes 15:19).

De religies, waaronder het christendom, kennen God niet. „Ziet, welk een liefde ons de Vader heeft gegeven, dat wij kinderen Gods genoemd worden, en wij zijn het [ook]. Daarom kent de wereld ons niet, omdat zij Hem niet kent” (1 Johannes 3:1).

Jezus zei tot hen die zijn volgelingen wilden zijn: „Wie niet zijn kruis draagt en achter Mij komt, kan mijn discipel niet zijn” (Lukas 14:27). Bij een andere gelegenheid zei Hij: „Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme dagelijks zijn kruis op en volge Mij” (Lukas 9:23). „Het kruis dragen” is een metafoor voor het leven van een christen. Dat kan lijden, vervolging en verdrukking inhouden.

Wanneer de Romeinen iemand kruisigden, werd de veroordeelde gedwongen het kruishout waarop zijn lichaam zou worden genageld of gebonden, naar de executieplaats te dragen. Het lijden van de kruisiging zelf maakte het kruis tot een symbool van smart. Jezus gebruikte het kruis als symbool van het geestelijke offer dat Hij van zijn volgelingen verlangde.

Christus vóór zijn geboorte als mens

Was Jezus alleen maar een grote persoonlijkheid, zomaar een mens die bijna twee millennia geleden drieëndertig jaar lang op een indrukwekkend rechtvaardige wijze op deze aarde heeft geleefd? Wie was Jezus?

De Bijbel zegt dat Jezus voordat Hij als mens werd geboren reeds eeuwig had bestaan. Hij had altijd in een liefdevolle en harmonieuze relatie samengewerkt met een ander groot onsterfelijk wezen, door ons God de Vader genoemd. De Bijbel leert dat deze twee goddelijke wezens begin noch einde hebben: zij zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn.

In het evangelie dat door de apostel Johannes werd geschreven lezen wij: „In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Dit was in den beginne bij God” (Johannes 1:1-2). Merk op dat er twee goddelijke wezens worden genoemd, beide „God” geheten. Bijna 2000 jaar geleden gebeurde er iets ongewoons: „Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond” (vers 14).

Met andere woorden, een lid van de Godheid, een van de twee onsterfelijke Wezens die altijd hebben bestaan, ontdeed zich van zijn goddelijkheid en werd een menselijk wezen. Wij kennen Hem als Jezus van Nazareth.

Het is belangrijk op te merken dat de apostel Johannes met nadruk zegt dat het Woord, voor zijn geboorte als mens, God was. De apostel Paulus zegt hetzelfde in Hebreeën 1:8: „Maar van de Zoon [zegt God]: Uw troon, o God, is in alle eeuwigheid”. Ook Thomas zei, toen hij Christus voor het eerst sinds de opstanding zag: „Mijn Here en mijn God!” (Johannes 20:28.)

Sommigen geloven dat Jezus voor zijn vleeswording slechts een geschapen engel was. Daarmee ontkennen zij echter de werkelijke identiteit van de ware Jezus. Als deze opvatting waar was, zou Christus ook niet de Verlosser zijn.

Ook geven velen zich er geen rekenschap van dat Jezus Christus het lid van de Godheid was door wie God de Vader de stoffelijke wereld heeft geschapen zoals in Genesis 1 staat beschreven. Johannes schreef: „Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is” (Johannes 1:3). In Colossenzen 1:16 bevestigt Paulus ondubbelzinnig: „In Hem [Christus] zijn alle dingen geschapen, die in de hemelen en die op de aarde zijn, de zichtbare en de onzichtbare, hetzij tronen, hetzij heerschappijen, hetzij overheden, hetzij machten; alle dingen zijn door Hem en tot Hem geschapen.”

Met andere woorden, Christus ontving de verantwoordelijkheid over alles wat de mensheid en het fysieke universum aangaat, onder het gezag van de Vader, die altijd het hoofd van het goddelijke gezin geweest is en dat altijd zal blijven. „Gij hebt gehoord, dat Ik tot u gezegd heb; Ik ga heen en kom tot u. Indien gij Mij liefhadt, zoudt gij u verblijd hebben, omdat Ik tot de Vader ga, want de Vader is meer dan Ik” (Johannes 14:28). Vergelijk Handelingen 1:7: „Hij zeide tot hen: Het is niet uw zaak de tijden of gelegenheden te weten, waarover de Vader de beschikking aan Zich gehouden heeft.”

In het Oude Testament staan slechts enkele verwijzingen naar God de Vader, het andere onsterfelijke lid van de Godheid (bijvoorbeeld Genesis 1:26; Daniël 7:9-13). De Vader besloot zich in het algemeen niet rechtstreeks met de gebeurtenissen op aarde bezig te houden.

Pas na de geboorte van Jezus werd de rol van God de Vader in het kader van het plan van behoud duidelijk geopenbaard. De apostel Johannes schreef hierover: „Niemand heeft ooit God [de Vader] gezien; de eniggeboren Zoon, die aan de boezem des Vaders is, die heeft Hem doen kennen” (Johannes 1:18).

In de tijd van het Oude Testament hebben de Israëlieten dan ook uitsluitend te maken gehad met het goddelijke wezen dat „de Eeuwige” (of Jahweh) wordt genoemd, degene die uiteindelijk de mens Jezus Christus werd. „Want ik stel er prijs op, broeders, dat gij weet, dat onze vaderen allen onder de wolk waren, allen door de zee heengingen, allen zich in Mozes lieten dopen in de wolk en in de zee, allen hetzelfde geestelijke voedsel aten, en allen dezelfde geestelijke drank dronken, want zij dronken uit een geestelijke rots, welke met hen medeging, en die rots was de Christus” (1 Corinthiërs 10:1-4).

Het was dus Jezus die tot Adam sprak en tot Noach, Mozes en de aartsvaders. Het was deze Jahweh Elohim, de Schepper van de mensheid, die zich van zijn grote goddelijkheid heeft ontdaan en is afgedaald tot het microscopische niveau van een embryo in de baarmoeder van een jonge maagd, Maria, en die uiteindelijk werd geboren als Jezus Christus, de Verlosser van de mensheid.

Hoe een kruisiging werd uitgevoerd

Tegenwoordig worden sommige vormen van executie, de elektrische stoel bijvoorbeeld, als „wreed en abnormaal” bestempeld. Als er een executiemethode is waarvoor dat opgaat, dan is het wel kruisiging.

Nadat een misdadiger door de Romeinse overheid tot de dood door kruisiging was veroordeeld, werd hij doorgaans eerst gegeseld. Daarna werd de veroordeelde gedwongen de dwarsbalk (als er een was) naar de plaats van de terechtstelling te dragen. De rechtopstaande paal was op dat moment of al in de grond gezet of werd dat later nadat de dwarsbalk eraan was bevestigd. Terwijl het slachtoffer met de houten balk zeulde, droeg een boodschapper die voor hem liep de schriftelijke tenlastelegging. Deze werd ook wel om de nek van de beschuldigde gehangen en later aan het kruis bevestigd. Gewoonlijk vond een kruisiging buiten de stadsmuren plaats. De veroordeelde werd van alle kleding ontdaan en op de grond gelegd. De dwarsbalk werd onder zijn schouders geschoven. Vervolgens werden zijn armen gespreid en werden zijn armen of handen aan de houten balk gebonden of gespijkerd. De dwarsbalk werd dan met het slachtoffer omhoog gehesen en aan de rechtopstaande paal bevestigd. Zijn voeten werden aan de paal gebonden of vastgespijkerd.

Er volgde een lange, martelende doodsstrijd, die soms dagen duurde. Uiteindelijk trad de dood in door bloedverlies en shock. Blootstelling aan de elementen, uitputting, ziekte en honger konden de dood bespoedigen. De dood van de gekruisigde kon ook worden versneld door met behulp van een knuppel de onderbenen te breken, hetgeen een totale shock tot gevolg had.

Gewoonlijk werd het lichaam achtergelaten op het kruis, zodat het langzaam wegrotte of als voedsel diende voor roofdieren en aasvogels. Het kwam ook voor, zoals in het geval van Jezus, dat het lichaam ten behoeve van een begrafenis aan vrienden of familieleden werd geschonken.

Wat is zonde?

De kruisiging van Christus was nodig voor onze zonden. Hoe merkwaardig het ook lijkt, onder christenen heerst veel verschil van mening over het juiste antwoord op de fundamentele vraag wat zonde nu precies is. Enkele kerkgenootschappen onderwijzen bijvoorbeeld dat zonde niets anders is dan handelen in strijd met het geweten. Andere beweren dat zonde bestaat uit het veronachtzamen van de tradities die door hun kerk worden onderwezen. Vaak wordt ook gezegd dat „niet goed doen” zonde is. Dat is waar, maar iedereen heeft een eigen mening wat wel of niet goed is. Weer andere geven ronduit toe niet te weten wat zonde is.

De Bijbel geeft in 1 Johannes 3:4 niettemin een duidelijke definitie: „Zonde is wetteloosheid” (NBG) of „Ieder die zondigt overtreedt Gods wet, want zondigen is Gods wet overtreden” (De Nieuwe Bijbelvertaling).

Veel theologen beweren echter dat „de wet door Christus aan het kruis is afgeschaft” en dat nieuwtestamentische christenen derhalve „niet verplicht zijn die te onderhouden”. In sommige godsdienstige kringen wordt wel gezegd dat „de wet alleen voor de Joden was” en dat „christenen slechts liefde voor hun naaste hoeven te tonen”. Anderen zeggen evenwel dat men slechts geloof in God moet hebben, dat geloof de noodzaak van gehoorzaamheid aan de wet van God vervangt als fundament van onze levenswijze. Ook al hebben deze opvattingen allemaal iets van de waarheid, zoals ze geformuleerd zijn, zijn het dwalingen. De apostel Johannes onderwees dat „de wet” bepaalt wat zonde is. De apostel Paulus bevestigt deze leer als hij schrijft: „Ik zou de zonde niet hebben leren kennen, tenzij door de wet; immers, ook van de begeerlijkheid zou ik niet geweten hebben, indien de wet niet zeide: gij zult niet begeren” (Romeinen 7:7).

In het begin van zijn openbare optreden zei Christus zelf duidelijk tot zijn discipelen dat Hij niet was gekomen met de bedoeling de wet af te schaffen: „Meent niet, dat Ik gekomen ben om de wet of de profeten te ontbinden; Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar om te vervullen” (Mattheüs 5:17). Jezus legde vervolgens uit dat zijn dienstknechten de wet niet alleen naar de letter moeten blijven onderhouden, maar ook naar de geest (vers 21-30).

Na de dood van Christus, toen de Gemeente van God begon te groeien, sprak de apostel Paulus vaak over het belang van Gods wet, waarbij hij evenwel onderstreepte dat we de wet niet moeten onderhouden als middel ter rechtvaardiging of met het doel het behoud te „verdienen” (Romeinen 3:20). Voor degene die zich bekeert moet de wet van God het fundament zijn van het proces van karaktervorming: „Wij weten, dat de wet goed is, indien iemand haar wettig toepast, wel wetend, dat de wet niet gesteld is voor de rechtvaardige [iemand die Gods wetten in zijn hart heeft, heeft geen aanmaning van die wetten nodig], maar voor wettelozen en tuchtelozen, voor goddelozen en zondaars . . . en al wat verder ingaat tegen de gezonde leer, in overeenstemming met het evangelie der heerlijkheid van de zalige God” (1 Timotheüs 1:8-11). Zie ook Hebreeën 10:16-17: „Want nadat Hij gezegd had: Dit is het verbond, waarmede Ik Mij aan hen verbinden zal na die dagen, zegt de Here: Ik zal mijn wetten in hun harten leggen, en die ook in hun verstand schrijven, en hun zonden en ongerechtigheden zal Ik niet meer gedenken.”

In tegenstelling tot de bewering dat het geloof de wet vervangt en deze twee met elkaar strijdig zijn, heeft de apostel Paulus geschreven: „Stellen wij dan door het geloof de wet buiten werking? Volstrekt niet; veeleer bevestigen wij de wet” (Romeinen 3:31).

Gods werk van behoud

De kruisiging van Christus is Gods werk van behoud in de geschiedenis. Daardoor is verzoening, rechtvaardiging en verlossing mogelijk.

Christus betaalde met zijn leven voor onze zonden. Hij brengt ons geestelijk in het reine met God.

Hij neemt de zonden weg die tussen God en ons instaan. Hij voldoet de rekening die ons als een zware schuld boven het hoofd hangt en verlost ons zo van de eeuwige dood.

De apostel Paulus resumeert deze aspecten van het behoud in een van zijn brieven: „Ook u, die eertijds vervreemd en vijandig gezind waart blijkens uw boze werken, heeft Hij thans weder verzoend, in het lichaam zijns vlezes, door de dood, om u heilig en onbesmet en onberispelijk vóór Zich te stellen” (Colossenzen 1:21-22).

Paulus zei dat God deze dienst en boodschap van verzoening door Jezus' dood aan christenen had toevertrouwd. „En dit alles is uit God, die door Christus ons met Zich verzoend heeft en ons de bediening der verzoening gegeven heeft, welke immers hierin bestaat, dat God in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende was, door hun hun overtredingen niet toe te rekenen, en dat Hij ons het woord der verzoening heeft toevertrouwd” (2 Corinthiërs 5:18-19). Deze verzoening is tweeledig.

Ten eerste, wanneer ons de reddende genade van Jezus Christus wordt toegekend, zijn we met God verbonden als zijn kinderen. We worden één in Christus.

Bij Hem is geen sprake meer van Jood of niet-Jood, mannelijk en vrouwelijk, rijk of arm, slaaf of vrije (Galaten 3:28). Allen zijn één – allen zijn verzoend – in Christus. Menselijke verschillen hebben geen geestelijke betekenis.

Door zijn kruisiging is Jezus tevens de vredestichter tussen mensen en God. Dit wordt gesymboliseerd door het kruis. God verzoent alle dingen met zich „door Hem, vrede gemaakt hebbende door het bloed zijns kruises” (Colossenzen 1:20). Of, zoals Paulus het elders uitdrukte: „Dat God in Christus [aan het kruis] de wereld met Zichzelf verzoenende was” (2 Corinthiërs 5:19).

Paulus drukte deze verzoening uit door de eenheid die in Christus bereikt was tussen Jood en niet-Jood. Hij schreef dat het Christus' doel was „om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen, en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft” (Efeziërs 2:15-16).

Door Jezus' dood rekent God concreet met de zonde en schuld af die zijn heiligheid aantasten en de mens van zijn Schepper scheidt. Door het kruis is God voor ons zowel de rechtvaardige als de juiste Rechter en tegelijkertijd diegene die maakt dat er vergeving is en die gelovigen rechtvaardigt.

De fatale vordering die tegen ons wordt uitgebracht – de rekening van geestelijke schuld die we hebben vanwege de zonde – wordt uitgewist door het kruis. Wij krijgen vergeving, totale kwijtschelding van schuld.

Wil God zijn aard trouw blijven, dan dient zonde echter zowel betaald als vergeven te worden. God verzoent ons met zich door ons te vergeven, mogelijk gemaakt doordat Jezus, die niet zondigde, vrijwillig de schuld op zich nam door onze schulden aan zijn kruis te nagelen. „Ook u heeft Hij, hoewel gij dood waart door uw overtredingen en onbesnedenheid naar het vlees, levend gemaakt met Hem, toen Hij ons al onze overtredingen kwijtschold, door het bewijsstuk [Grieks cheirographon: schuldbekentenis] uit te wissen, dat door zijn inzettingen tegen ons getuigde en ons bedreigde. En dat heeft Hij weggedaan door het aan het kruis te nagelen: Hij heeft de overheden en machten ontwapend en openlijk tentoongesteld en zo over hen gezegevierd” (Colossenzen 2:13-15). „Hem [Jezus], die geen zonde gekend heeft, heeft Hij [God] voor ons tot zonde gemaakt,” schreef Paulus (2 Corinthiërs 5:21).

„Onze oude mens”, schreef Paulus, is met Christus gekruisigd. Het doel is dat „aan het lichaam der zonde zijn kracht zou ontnomen worden en wij niet langer slaven der zonde zouden zijn” (Romeinen 6:6).

In die zin is het kruis het centrale punt van alle verlossing. Daar werd de prijs om de mensheid vrij te kopen betaald door Christus' dood. Door de verzoenende dood van Christus zal uiteindelijk de hele mensheid vrijheid van zonde en straf worden geboden.

Jezus zelf zei: „De Zoon des mensen is niet gekomen om Zich te laten dienen, maar om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor velen” (Markus 10:45).

Paulus schreef dat Jezus „Zich voor ons heeft gegeven om ons vrij te maken van alle ongerechtigheid, en voor Zich te reinigen een eigen volk, volijverig in goede werken” (Titus 2:14). De apostel Petrus zei dat we verlost worden door „het kostbare bloed van Christus” (1 Petrus 1:19).

WAT IS BEKERING?

Wat kunnen wij leren van iemand die zich aan overspel en moord had schuldig gemaakt en toch iemand naar Gods hart was?

Weet u wat bekering is? Werkelijke bekering? Waarvan zou men zich moeten bekeren? Het woord heeft tegenwoordig zijn ware betekenis verloren; men vat het op op een wijze die niet met de Bijbel overeenstemt.

Waarom bestaat er over dit belangrijke onderwerp zo'n onwetendheid, terwijl de Bijbel het zo duidelijk verklaart?

Eén ding staat vast: God vragen om vergeving van een zonde en dan in diezelfde zonde terugvallen om opnieuw vergeving te vragen heeft niet meer waarde dan de automatisch herhaalde woorden van een papegaai. Werkelijke bekering is niet iets oppervlakkigs, maar iets diepgaands. Zij moet uit het hart komen en uit de geest. Als u zich voor God bekeert en als u Hem vraagt uw zonden te vergeven, verplicht u zich ze niet meer te herhalen.

Vergeving door God is een daad van barmhartigheid; het is geen gunst die Hij verleent aan iemand die zich tegen zijn wil blijft verzetten. God wil onze zonden vergeven, want Hij heeft ons lief. Hij wil dat wij het grote doel bereiken waarvoor wij zijn geschapen. God handelt altijd uit liefde. Hij is geneigd ons te hulp te komen, op voorwaarde dat wij ons deel doen – in alle omstandigheden.

Rampzalig is de opvatting van miljoenen christenen dat sinds zij „Jezus in hun hart hebben” hun de zonde niet zal worden aangerekend omdat Hij voor hen is gestorven. Ze zijn „gered”, terwijl ze niet wéten wat zonde is en dus niet weten wat bekering is.

Er zijn mensen die zich rechtvaardigen door te zeggen dat God hun speciale geval begrijpt en dat Hij voor hun zonden zijn ogen sluit! Zij halen gebeurtenissen uit het leven van David aan om te bewijzen dat David, ondanks zijn zonden, toch genade in Gods ogen heeft gevonden. Zij aarzelen niet op zijn fouten te wijzen, zij onderstrepen zelfs het feit dat David de vrouw van een officier nam en dat hij vervolgens, om zijn daad te legaliseren, ervoor zorgde dat de officier (Uria, de echtgenoot van Batseba) een zekere dood tegemoet ging in een wrede veldslag.

Op bevel van koning David werd Uria in de strijd in de steek gelaten. Deze geschiedenis staat uitvoerig in de Bijbel beschreven. Inderdaad, David loog, stal en doodde. Bij een andere gelegenheid liet hij de manschappen van zijn leger tellen, waarmee hij zijn hoogmoed toonde en het vertrouwen in God beschaamde. Hoe kan David, gezien deze omstandigheden, nog een man naar Gods hart zijn, zoals de Bijbel verklaart (Handelingen 13:22)? Heeft God dan aanzien des persoons? Als David zulke ernstige zonden kon begaan, die hem vervolgens werden vergeven, waarom zou dit dan niet het geval zijn met ieder ander mens op deze aarde?

Zulke argumenten moeten dienen als rechtvaardiging van het gedrag van degenen die beweren dat God hun zonden wel moet vergeven, wat hun houding op dit punt ook mag zijn. Zij vergissen zich natuurlijk. Als we Davids leven onderzoeken, zullen we begrijpen waarom David, ondanks zijn talrijke zonden, toch een man naar Gods hart was.

David was zwak zoals wij allen en hij gaf toe aan zijn vleselijke begeerten. Maar steeds heeft hij zich ervan bekeerd, eerlijk en diepgaand, met het vaste voornemen zijn zonde niet meer te herhalen. Met zijn hele hart spande hij zich in volgens Gods weg te leven. „Hoe lief heb ik uw wet! Zij is mijn overdenking de ganse dag”, schreef hij (Psalm 119:97).

Hoe anders is dit dan de houding van hen die hun zonden herhalen zonder zich er al te ongerust over te maken, en die hopen – om niet te zeggen eisen – dat God hen vergeeft! De bekering van David was niet oppervlakkig of tijdelijk. Hij toonde God zijn verdriet en zijn wroeging dat hij zo zwak was geweest.

Lees het gebed dat David na zijn overspel met Batseba tot God richtte: „Wees mij genadig, o God, naar uw goedertierenheid, delg mijn overtredingen uit naar uw grote barmhartigheid; was mij geheel van mijn ongerechtigheid, reinig mij van mijn zonde. Want ik ken mijn overtredingen, mijn zonde staat bestendig vóór mij. Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, en gedaan wat kwaad is in uw ogen . . . Ontzondig mij met hysop, dan ben ik rein, was mij, dan ben ik witter dan sneeuw . . . Verberg uw aangezicht voor mijn zonden, delg al mijn ongerechtigheden uit. Schep mij een rein hart, o God, en vernieuw in mijn binnenste een vaste geest” (Psalm 51:3-12). God is niet onverschillig voor een dergelijk gebed. Als u blijk geeft van een dergelijke houding, zal Hij u uw zonden vergeven. Met zo'n houding is er geen plaats voor compromissen, geen wens uw fouten te herhalen, geen oppervlakkige spijt. Een dergelijke bekering betekent een totaal afzien van de zonde, een zich vrijwillig en blijvend afkeren van de verkeerde weg die u gegaan bent.

Laten we, om een duidelijk begrip te krijgen van wat ware bekering is, en niet is, de houding van David vergelijken met die van de Israëlieten die zich in het algemeen nooit van hun zonden hebben bekeerd.

De opstandige en vijandige Israëlieten wilden liever de weg volgen die hun juist scheen dan de weg die God hun liefdevol voorhield. Voortdurend gemopper, protesten tegen alles, eindeloze klachten, kortom, een algemene ontevredenheid over de manier waarop God hen leidde – dit alles vormde de houding van de Israëlieten; zij wilden voor alles hun eigen neigingen volgen, maar niet God behagen.

God had de Israëlieten uitgekozen als zijn volk. Hij had beloofd hen te zegenen en te beschermen. Hij had aangeboden hun Koning te zijn. Maar de Israëlieten verwierpen de voorwaarden die God hun had gesteld. Wegens de wonderen die God, in zijn grote goedheid, voor hen had verricht, geloofden zij tegen alle moeilijkheden beschermd te zijn en de geboden die God hun in het kader van het verbond had gegeven bleven zij overtreden.

Hoe is dit te verklaren? Wisten zij dan niet wat God van hen verlangde? Hadden zij dan nog niet genoeg onder het juk van slavernij geleden om het verschil te kennen tussen de ellende en de zegeningen die God hun beloofde?

Het antwoord is duidelijk. Toen zij bij de berg Sinaï de stem van God vanuit de duisternis hoorden, terwijl de berg in brand stond, zeiden zij tegen Mozes: „Zie, de Here, onze God, heeft ons zijn heerlijkheid en zijn grootheid getoond, en zijn stem hebben wij gehoord uit het midden van het vuur . . . Nader gij [Mozes] en hoor alles wat de Here, onze God, zegt, en breng gij dan alles aan ons over wat de Here, onze God, tot u spreekt; dan zullen wij het horen en doen” (Deuteronomium 5:24-27). Zie ook Exodus 24:7-8: „Toen nam Mozes het bloed en sprengde het op het volk en hij zeide: Zie, het bloed van het verbond dat de HERE met u sluit, op grond van al deze woorden. Hij nam het boek des verbonds en las het voor de oren van het volk en zij zeiden: Alles wat de HERE gesproken heeft, zullen wij doen en daarnaar zullen wij horen.”

Deze formele belofte deden zij Hem dus. Maar hoelang hield zij stand? Zij herinnerden zich deze alleen als zij een nederlaag leden tegen hun vijanden. Dan richtten zij zich na veel geklaag opnieuw tot God, gemotiveerd door een tijdelijk, oppervlakkig en in wezen egoïstisch berouw. Die houding is bij de meeste mensen. Was het gevaar eenmaal geweken, dan vervielen zij weer tot zonde. Hun hart was verhard. Zij benijdden de volken om hen heen, die zich door menselijke koningen lieten regeren en niet door God zelf. Zij wensten als zij, als de andere volken te worden – en dat werden zij ook. Daardoor verloren zij niet alleen de zegeningen die God hun had beloofd, maar ook het teken van hun verbond met Hem.

Tot de profeet Jeremia, die het volk de problemen aankondigde die hen zouden treffen wegens het overtreden van zijn wetten, zei God: „Wanneer gij nu aan dit volk al deze woorden verkondigt, en zij tot u zeggen: Waarom heeft de Here al dit groot onheil over ons uitgesproken, wat is onze ongerechtigheid en wat is onze zonde, waarmede wij tegen de Here, onze God, gezondigd hebben? Dan zult gij tot hen zeggen: Omdat uw vaderen Mij hebben verlaten, luidt het woord des Heren, en andere goden zijn achternagelopen en die hebben gediend en zich voor die hebben nedergebogen, en Mij hebben verlaten en mijn wet niet hebben gehouden, en omdat gij nog erger hebt gedaan dan uw vaderen, doordat ieder van u wandelt naar de verstoktheid van zijn boos hart in plaats van naar Mij te horen” (Jeremia 16:10-12). Wat een trieste constatering. Maar wat nog tragischer is, is dat men zich er geen rekenschap van geeft dat deze woorden zich ook richten tot ons, in deze tijd, daar ook vandaag de mensen in het algemeen de neigingen van hun „boos hart” volgen.

De mensheid verwerpt God. Zij wil Hem niet gehoorzamen. Zij bekeert zich niet van haar slechte wegen.

In de tijd van Johannes de Doper gingen sadduceeën en farizeeën naar hem toe om zich te laten dopen. Zij wilden ontkomen aan het geprofeteerde onheil, zonder zich echter van hun zonden te bekeren en van houding te veranderen.

Daar hij hun schijnheiligheid doorzag zei Johannes de Doper tot hen: „Adderengebroed, wie heeft u een wenk gegeven om de komende toorn te ontgaan? Brengt dan vrucht voort, die aan de bekering beantwoordt” (Mattheüs 3:7-8).

De vruchten van bekering zijn die dingen die op een totale verandering van houding wijzen, een oprecht berouw Gods geboden te hebben geschonden, en de vurige wens rechtsomkeert te maken teneinde de weg te volgen die God voor ons heeft uitgezet. Men geeft blijk van de vruchten van bekering als men in alle eerlijkheid tot God zegt: „Schep mij een rein hart, o God, en vernieuw in mijn binnenste een vaste geest.”

Christus onderwees zijn apostelen aan alle volken het evangelie te prediken en van hen te verlangen dat zij zich van hun zonden zouden bekeren, dat wil zeggen, van hun overtredingen van de wetten van God. „Bekeert u en gelooft het evangelie”, verkondigde Hij zelf aan het begin van zijn openbare optreden. De mensen bleven, zowel voor Hem als voor zijn apostelen, doof.

Deze zelfde houding van onverschilligheid en egoïsme heeft in de loop der eeuwen de geest van de mensen beheerst en hen aangespoord een religie te bedenken die geen vruchten van bekering van hen eist. Er zijn mensen die willen dat Gods wetten worden afgeschaft, want dan hoeven zij zich niet meer te bekeren.

In werkelijkheid zijn berouw en bekering het uitgangspunt naar een waarachtige verandering, de eerste stap die men moet doen om die te bereiken.

Bedenk dat wij, als wij ons van onze zonden bekeren, er ons eens voor al van afkeren. Het is geen kwestie van een gril of een wens van het moment; het gaat om een vastbeslotenheid onze verkeerde wegen te verlaten en ons te richten naar de wegen die God in de Bijbel openbaart.

DIT IS LEVEND GELOOF

Het begrip ’geloof’ roept beelden op van vurige profeten, dynamische apostelen, dappere martelaren en voorbeeldige christenen. Imposante mensen van God, vol kracht en doelgericht. Zo'n vurig geloof zou u toch nooit kunnen hebben?

Of toch wel?

Geloof is een van die zaken in de christelijke ervaringswereld die veelvuldig worden besproken, maar zelden goed worden begrepen. En dat terwijl God toch zegt dat het zonder geloof niet mogelijk is Hem welgevallig te zijn (Hebreeën 11:6).

„Hebt geloof in God”, zei Jezus (Markus 11:22). Het oprechte geloof waarover Hij sprak houdt toewijding en trouw in. Geloof in God betekent geloven in Hem, ook al kunnen we Hem niet fysiek waarnemen. Het betekent het bewaren van Gods principes, zijn woorden, zijn geboden, geloven in en bereid zijn uitvoering te geven aan zijn wil.

De Bijbel doet verslag van vele gelovigen die waarachtig en vol overtuiging God dienden, hun gebeden verhoord zagen, tegenslagen overwonnen en opvallende daden verrichtten. Dit is opgetekend en aan ons overgeleverd opdat wij ervan zouden leren (Romeinen 15:4).

Laten we eens kijken naar de ervaringen van Daniël, Maria, de moeder van Jezus Christus, en naar die van de apostel Paulus, om na te gaan welke rol geloof speelde in hun leven.

Daniël

Een van de bekendste bijbelse voorbeelden van geloof is dat van de profeet Daniël. Ondanks een wet dat iedereen die zou bidden tot enige andere god dan koning Darius van Perzië in de leeuwekuil zou worden geworpen, bad Daniël trouw driemaal per dag tot God. Toen hij in de kuil werd geworpen, sloot God de muil van de leeuwen.

De moeder van Jezus

Met grote zorgvuldigheid koos God de vrouw uit die de moeder van Jezus Christus, de Zoon van God, zou worden. Zowel Jezus' moeder als zijn stiefvader moesten geschikte ouders zijn, die volgens de wil van God leefden.

Jozef was een rechtschapen, godvrezende man (Mattheüs 1:19-25). Maria was een vrouw die op een stille, geduldige manier gelovig was.

Kunt u zich voorstellen hoe verbaasd Maria was, toen de engel Gabriël op een dag aan haar verscheen en verkondigde dat zij, een maagd, een kind zou dragen? En dat het kind de „Zoon des Allerhoogsten” zou zijn? (Lukas 1:32.)

Maar hoe kan een maagd nu een kind krijgen, en dan nog wel het kind van God, een kind dat voorbestemd is om te leven en te heersen tot in de eeuwigheid (vers 32-34)? En wat te denken van de roddels en beschuldigingen omdat Maria al zwanger was, voordat ze met haar aanstaande echtgenoot samenleefde?

Er waren voor een vrouw al met al redenen genoeg er sceptisch tegenover te staan. Maar de engel verzekerde Maria dat dit Gods werk was, dat de heilige geest over haar zou komen en dat bij God niets onmogelijk is (vers 35 en 37).

Menselijk gesproken lijkt dit alles zeer onwaarschijnlijk. Toch geloofde Maria in God en zij gehoorzaamde. „Zie, de dienstmaagd des Heren; mij geschiede naar uw woord” (vers 38).

De reactie van Maria op de woorden van de engel Gabriël is duidelijk anders dan de reactie van de oude priester Zacharias. Enkele maanden voordat de engel Gabriël Maria bezocht, was hij aan Zacharias verschenen met de boodschap dat zijn vrouw Elisabet, die al op hoge leeftijd was, een kind zou krijgen. Lukas schrijft dat Zacharias, die toch al vele jaren het priesterambt bekleedde, het moeilijk vond de woorden van de engel Gabriël te geloven. „En Zacharias zeide tot de engel: Waaraan zal ik dit weten? Want ik ben een oud man en mijn vrouw is op hoge leeftijd gekomen. En de engel antwoordde en zeide tot hem: Ik ben Gabriël, die voor Gods aangezicht sta, en ik ben uitgezonden om tot u te spreken en u deze blijmare te verkondigen. En zie, gij zult zwijgen en niet kunnen spreken, tot de dag toe, dat deze dingen geschieden, omdat gij mijn woorden niet geloofd hebt, die op hun tijd in vervulling zullen gaan” (vers 18-20).

Maar Maria, de onervaren jonge vrouw, geloofde onvoorwaardelijk. Zij wist dat God betrouwbaar en onfeilbaar is. Maria's geloof wordt geprezen met de volgende woorden: „En zalig is zij, die geloofd heeft, want wat vanwege de Here tot haar gezegd is, zal volbracht worden” (vers 45).

Ook in het verhaal van de bruiloft te Kana komt duidelijk Maria's nederige geloof naar voren. Toen de wijn opraakte, wist Maria dat Jezus uitkomst kon bieden. Waarom zou ze het probleem anders onder zijn aandacht hebben gebracht? (Johannes 2:3).

Zijn tijd om in het openbaar wonderen te verrichten was weliswaar nog niet gekomen (vers 4), maar het feit dat Jezus op verzoek van Maria een wonder verrichtte, is een duidelijk bewijs van zijn respect voor haar en haar geloof.

Lange tijd geloofden zijn broers niet in Hem (Johannes 7:5; Markus 6:4). Zijn moeder echter bleef altijd trouw in Hem geloven, ook toen zij er getuige van was hoe Jezus werd bespot, veroordeeld en tenslotte schandelijk om het leven werd gebracht.

Waar waren Jezus' broers en zusters toen Hij gekruisigd werd? Daarover vertelt de Bijbel niets. Maar er staat wel dat Maria in het laatste uur van zijn lijden nabij het kruis stond, waaraan het gehavende en bloedende lichaam van haar eerstgeborene hing (Johannes 19:25).

Het geloof van Maria hield stand. De volgende en tevens laatste bijbeltekst waarin Maria wordt genoemd, is Handelingen 1:14. We leren hier dat zij tezamen was met andere volgelingen van Jezus, die allen later, op de Pinksterdag van het jaar 30 n.C., de heilige Geest ontvingen (Handelingen 2:1-4).

De apostel Paulus

In het Nieuwe Testament schept de apostel Paulus een duidelijk beeld van de rol die geloof speelt in het christelijke leven.

Nadat Paulus zich tot het christendom had bekeerd, bleven hem weinig beproevingen bespaard. Lees hierover in 2 Corinthiërs 11:23-28. „Dienaren van Christus zijn zij? (ik spreek tegen mijn verstand in) ik nog meer: in moeiten veel vaker, in gevangenschap veel vaker, in slagen maar al te zeer, in doodsgevaren menigmaal. Van de Joden heb ik vijfmaal de veertig-min-een-slagen ontvangen, driemaal ben ik met de roede gegeseld, eens ben ik gestenigd, driemaal heb ik schipbreuk geleden, een etmaal heb ik doorgebracht in volle zee; telkens op reis, in gevaar door rivieren, in gevaar door rovers, in gevaar door volksgenoten, in gevaar door heidenen, in gevaar in de stad, in gevaar in de woestijn, in gevaar op zee, in gevaar onder valse broeders; in moeite en inspanning, tal van nachten zonder slaap, in honger en dorst, tal van dagen zonder eten, in koude en naaktheid; en dan, afgezien van de dingen, die er verder nog zijn, mijn dagelijkse beslommering, de zorg voor al de gemeenten.”

Waartoe leidden deze onfortuinlijke gebeurtenissen bij Paulus? Voelde hij zich neerslachtig, ontmoedigd of verslagen? Nee, integendeel. In al zijn geschriften is duidelijk waarneembaar dat Paulus een door en door positief denkend mens was, iemand die met een groot geloof moeilijke tijden doorstond: „Ik heb geleerd met de omstandigheden, waarin ik verkeer, genoegen te nemen. Ik weet wat armoede is en ik weet wat overvloed is. In elk opzicht en in alle dingen ben ik ingewijd, zowel in verzadigd worden als in honger lijden, zowel in overvloed als in gebrek” (Filippenzen 4:11-12). Paulus kon dergelijke problemen aan, omdat hij zijn vertrouwen in Jezus Christus had gesteld: „Ik vermag alle dingen in Hem, die mij kracht geeft” (vers 13). Paulus wist dat de God die hij diende, ervoor zou zorgen dat alles in zijn leven ten goede zou keren (Romeinen 8:28).

Een levenswijze

Paulus toonde ons niet alleen dat geloof ons helpt het hoofd te bieden aan de moeilijkheden van het leven, hij liet ons ook zien welke relatie er is tussen geloof en behoud.

Paulus leerde ons dat volharden in het geloof in Christus een aantal aspecten omvat, zoals gehoorzaamheid (Romeinen 16:26), leven volgens het woord van God zoals het in de Bijbel staat (1 Thessalonicenzen 2:13) en bereid zijn anderen te dienen, zelfs tot het punt van zelfopoffering (Filippenzen 2:17).

Om als christen te leven moet men altijd geloof uitoefenen. Door te geloven komen we tot berouw en bekering en zien we in dat Christus is gestorven ter vergeving van onze zonden.

Door te geloven weten wij dat God ons zijn Geest heeft gegeven en dat wij zijn kinderen zijn. En in geloof wachten wij op de onsterfelijkheid en de glorie die wij volgens Gods beloften bij de opstanding der doden zullen ontvangen.

Meer dan een wonder

Wij hebben allemaal ons eigen Gethsemane, wanneer wij moeten leren zeggen: „Uw wil geschiede.”

Een zware beproeving aangaande het geloof trof een gezin toen het een bezoek bracht aan familie in het buitenland. Het overkwam hen op een regenachtige vrijdagavond. Op de terugweg naar huis, na een dag rijden zagen vader, moeder, hun 4 jaar oude zoontje, en hun anderhalf jaar oude dochtertje, verlangend uit naar een restaurant.

Toen zij een kruispunt overstaken, kwam een auto over een heuveltop op hen afscheuren en reed in volle vaart op hen in.

Het dochtertje werd op slag gedood. Het zoontje raakte door een hersenbloeding in een diepe coma en werd kunstmatig in leven gehouden. Moeder had inwendige kneuzingen, een gebroken been en tal van andere breuken. Vader kwam er met een paar gekneusde ribben af.

Woorden kunnen niet uitdrukken wat je ervaart wanneer je hele gezin buiten bewustzijn is; het dochtertje zou niet meer bijkomen, het zoontje misschien en moeder uiteindelijk wel, maar zij zou ongelooflijk veel verdriet en leed te verduren krijgen. Die smart bleef.

De toestand van het zoontje was heel slecht. De orthopedist achtte zijn overlevingskansen gering. Hij leek te slapen. Hij vertoonde zoveel tekens van leven: warmte, roze wangen, ademhaling. Maar zijn borst bewoog alleen dankzij het beademingstoestel.

Hun familie in hun thuisland werd op de hoogte gesteld en vloog onmiddellijk naar hen toe om hen bij te staan. Zij zaten rond het zoontje en praatten tegen hem. Zij probeerden elkaar moed in te spreken. Ze zeiden dat het enige wat ze nodig hebben is een opleving van zijn hersenen. Dat is alles. God kan een wonder verrichten.

Ze waren er absoluut van overtuigd dat hun geloof, geschraagd door de gebeden van honderden gelovigen overal ter wereld die van het ongeluk hoorden, een wonder zou verrichten. Maar dat wonder gebeurde niet.

Drie dagen later moesten zij afscheid nemen. Vader wilde een woord van dank en christelijke hoop over hem uitspreken, maar hij kon alleen maar openlijk huilen zonder zich te bekommeren om wie het hoorde of zag. Zijn vrouw, bij wie de morfinebehandeling tijdelijk werd stopgezet, bracht het er beter af en wist een dankgebed voor zijn korte leven uit te spreken.

Zij bedankten de verpleegsters, namen een droevige bundel kleren in ontvangst en wachtten de twee weken die erop volgden tot moeder voldoende hersteld zou zijn om naar hun huis in hun thuisland terug te keren.

De kamers van de twee kinderen zullen ze nooit meer bewonen, hun plaats aan tafel nooit meer innemen en nooit meer in de zandbak spelen.

Zij hebben gepoogd voor dit alles een verklaring te vinden. Ze hebben daarbij een paar dingen geleerd. Maar de belangrijkste les leerden ze, toen ze aan het bed van hun zoontje zaten, hopend op een teken van leven. Zij ontdekten dat geloof niet altijd wonderen verricht.

Het doel van het geloof is niet een bovennatuurlijke ingreep te forceren, maar iedere morgen weer op te staan in het vertrouwen dat God de kracht, de troost en de bemoediging zal schenken om zijn werk voor die dag in ons leven te verrichten.

Wij gaan beseffen dat God de Vader, die uit eigen ervaring weet wat het is om zijn Zoon te zien sterven, zijn verheven doelstellingen kan bereiken in weerwil van de omstandigheden.

Ten einde raad?

Misschien bent u volkomen ten einde raad en hebt u het gevoel dat u niets meer kunt uitrichten.

De onmogelijke situatie waarin u verkeert is misschien een huwelijk dat bijna of helemaal kapot is. Het kan ook gaan om uw werk, uw carrière of uw opleiding. Of misschien zit u financieel aan de grond.

De oplossing? Jezus Christus geeft ons een wenk in Mattheus 11:28: „Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”

Hij zal uw angst, wanhoop, teleurstelling, verdriet – of wat uw last ook moge zijn – dragen, mits u bereid bent u er niet aan vast te klampen.

Het levende geloof is moed vatten in de wetenschap dat Christus de absolute macht heeft en zich bekommert om onze zorgen – ook al beantwoordt Hij die zorgen niet altijd op de manier die wij wensen.

De vader en moeder met hun dramatische ervaring  zijn er nu meer dan ooit van overtuigd dat geloof volharding is. „Houdt het voor enkel vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt, want gij weet, dat de beproefdheid van uw geloof volharding uitwerkt” (Jakobus 1:2-3). „Wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden” (Mattheüs 10:22).

Paulus beschrijft het geloof als iets waarin men wandelt, waarnaar men leeft. „Want wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen” (2 Corinthiërs 5:7). Als iemand „wandelt in aanschouwen”, dan zoekt hij steun voor zijn geloof in de omstandigheden; of in de zichtbare tekenen van Gods macht; of in iets spectaculairs. Wie „wandelt in geloof” vertrouwt op het Woord van God. Hij hoeft God niet aan het werk te ’zien’, want hij weet dat alle dingen, of ze nu indrukwekkend of doodgewoon zijn, goed voor hem zijn. Het zoeken naar wonderbaarlijke en zichtbare tekenen zou wel eens kunnen betekenen dat iemand moeilijk geloven kan. Hij verzoekt God door te eisen dat Hij een teken geeft. „Het geloof nu is de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet” (Hebreeën 11:1).

Maar het is niet iets dat ons vrijwaart van angst, pijn en verdriet.

Belofte van aards geluk?

Er bestaat veel misverstand over het christelijk leven en over wat God de mensen laat doormaken.

Als u ’christen’ bent geworden omdat iemand u gratis aards geluk aanbood, dan is u een zeer onjuiste voorstelling van het geloof gegeven, en God zal die belofte niet gestand doen. Omdat het niet zijn belofte is.

Veel ’christenen’ houden er het onuitgesproken en onbewuste geloof op na dat een toegewijde volgeling van Christus gevrijwaard is van onheil. Sommige mensen menen God te dienen, zijn actief in hun kerk en geven geld om God gunstig te stemmen. Een dergelijk onbewust geloof treedt al spoedig aan de dag als het onheil toeslaat; de persoon in kwestie raakt verbitterd en kan er zelfs toe komen God te verwerpen. De mensen willen haast zonder uitzondering een gemakkelijke godsdienst, gemakkelijk te begrijpen en gemakkelijk te volgen; een godsdienst waarbij men niets hoeft te doorgronden en er geen onoplosbare problemen opduiken, en geen tegenvallers; een godsdienst die ons de gelegenheid biedt onze ellendige omstandigheden te ontvluchten; waarbij contact met God ons vrijwaart van alle strijd, onzekerheid, smart en twijfel, kortom een godsdienst zonder kruis. In de Bijbel kunnen we evenwel lezen dat God de mens dikwijls niet uit zijn ellende haalt, maar hem een strijd laat voeren om hem echt geloof te geven.

Gods kind worden betekent niet dat wij gevrijwaard zijn van beproevingen en verdriet. Wel geeft Jezus Christus ons dan een oprecht geloof – kracht, troost, steun en volharding – en dat is nog belangrijker dan vrijwaring van beproevingen, rampen en tragedies.

Velen denken dat er op alles wel een antwoord is. Maar mensen kunnen op lang niet alles een antwoord geven.

Velen denken dat ze God in een doosje kunnen stoppen, maar zijn wegen zijn daar te ondoorgrondelijk voor. We moeten leren meer op God te vertrouwen en proberen ons meer te richten op de behoeften van anderen. Door ons eigen lijden staan we meer stil bij het lijden van Christus.

Vrede

Het echtpaar dat hun twee kinderen verloor kreeg een nieuwe hoop en nieuwe toekomstdromen met de geboorte van een dochtertje. Ze hadden weer een kind, een nieuwe kans.

Enkele dagen na de geboorte van de baby ontvingen zij een kaart met de volgende indringende tekst:

„Wat wenst u een baby toe? Een pad met rozen, door de dauw gekust? Zonneschijn, vreugde en plezier, het hele leven door? Misschien moeten wij in plaats daarvan liefde voor het leven wensen – een leergierige geest en ogen die vooruitzien, tederheid en moed, werk en spel, en voldoende hoop en geloof voor iedere nieuwe dag. En vreugde – van het soort dat blijft wanneer dromen vervliegen – een leven vol liefde, een tevreden hart, een lied.”

Jezus Christus verleent ons het soort geloof dat standhoudt wanneer het wonder uitblijft.

Wij kunnen tijden van ongewone saamhorigheid doormaken, als elk gebed op duidelijke wijze verhoord wordt en God nabij en zorgzaam lijkt. En wij kunnen ook ’bewolkte tijden’ ervaren, wanneer God blijft zwijgen, wanneer er niets naar verwachting verloopt en al wat de Bijbel belooft op schrijnende wijze vals lijkt. En juist dan moeten wij erop vertrouwen dat God regeert en ons niet in de steek laat, ongeacht de omstandigheden. Paradoxaal genoeg kunnen de moeilijkste tijden, tijden zoals Job die heeft gekend, ons geloof helpen vrucht te dragen en onze band met God versterken. Job zag de donkerste kant van het leven, leerde het diepste stilzwijgen van God kennen, en bleef Hem trouw. Daarom kan ons geloof niet afhankelijk zijn van het zien van wonderen.

Twee van Jezus' dienaren, Paulus en Silas, werden eens op wonderbaarlijke wijze uit de gevangenis bevrijd (Handelingen 16:22-40). Maar later zat Paulus meer dan twee jaar gevangen en reageerde God anders (Handelingen 24:27). Paulus bleef in de cel.

Het doel van ons geloof

Er zijn inderdaad gevallen waarin God geneest of materiële zegeningen of andere gaven schenkt. Jezus' werk op aarde ging met wonderen gepaard.

Maar als wij contact zoeken met God louter en alleen als een mogelijkheid iets te krijgen dat wij denken nodig te hebben, als wij trachten Hem te gebruiken als middel tot een doel, dan hebben wij geen werkelijk contact met Hem. God laat zich niet gebruiken. Hij moet de bestemming, het doel van ons geloof zijn.

Aan die verheven, persoonlijke, reagerende God kan de afloop van de verwarringen die het leven biedt worden toevertrouwd. Wij kunnen moed putten uit het feit dat God, ook wanneer Hij besluit het leed of het kwaad niet weg te nemen, toch kracht, vrede en hoop zendt.

Dat bedoelde Jezus Christus toen Hij in zijn laatste uren op aarde bad: „Vader, indien Gij wilt, neem deze beker van Mij weg; doch niet mijn wil, maar de uwe geschiede!” (Lukas 22:42.) Besef goed dat God de Vader zijn Zoon vreselijk zag lijden. Natuurlijk is Jezus zijn Vader dankbaar na de opstanding uit het graf dat Hij de ’beker’, de vreselijke vernedering en het zware lijden, toen niet heeft weggenomen.

Jezus Christus wist dat God mensen op uiteenlopende wijzen uit beproevingen bevrijdt. Hij wist ook dat zijn Vader in de hemel soms besluit niet op bovennatuurlijke wijze in te grijpen.

We moeten geloven in een God die leeft, die hoort en verhoort, maar we moeten ook leren zijn gezag te erkennen. Hij kan besluiten ons geloof te belonen en onze smart weg te nemen, maar Hij kan ook besluiten ons niet uit ons lijden te verlossen en het te gebruiken voor een bepaald doel dat we nog niet kennen.

Ieder mens heeft zijn eigen Gethsemane, en ieder mens moet leren zeggen: Uw wil geschiede.

Jezus Christus geeft de door zijn Vader geroepenen het soort geloof dat standhoudt als wonderen uitblijven.

Het is Gods wil dat wij gehoorgeven aan zijn roeping door ons van onze zonden af te keren en te aanvaarden hetgeen Hij ons aanbiedt: Hem te kennen, in zijn liefde te blijven als zijn eigen kinderen en een toekomstig bestaan te beërven vrij van dood en verlies, en vrij van alle soorten verdriet. Dat is het goede nieuws van het evangelie.

HIJ IS OPGESTAAN

De opstanding van Christus is de meest verbazingwekkende gebeurtenis uit de geschiedenis. Maar Christus is momenteel bezig een nog groter wonder te verrichten.

De Bijbel geeft aan dat de opstanding en Pinksteren van centraal belang zijn voor ons behoud.

De opstanding

Christus' opstanding inspireert ons tot het belijden van ons geloof in Christus. De apostel Paulus kon dan ook schrijven: „Want indien gij met uw mond belijdt, dat Jezus Heer is, en met uw hart gelooft, dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult gij behouden worden” (Romeinen 10:9).

Paulus stond uiteraard geen ijdele belijdenis voor. Hij was geïnteresseerd in het geloof dat achter de belijdenis staat. Het is een levend geloof dat de heilige geest door Gods mensen tot uitdrukking brengt. Zoals Paulus elders zegt: „Niemand kan zeggen: Jezus is Here, dan door de heilige Geest” (1 Corinthiërs 12:3).

Door de verlichtende kracht van de heilige geest kregen de apostelen inzicht in de betekenis van Jezus' opstanding. Daardoor werden zij ervan overtuigd dat Jezus de weg tot behoud is. „Toen zeide Petrus, vervuld met de Heilige Geest, tot hen: Oversten van het volk en oudsten, indien wij thans in verhoor genomen worden ter zake van een weldaad aan een zieke, waardoor hij gezond geworden is, dan moet aan u allen en het ganse volk van Israël bekend zijn, dat door de naam van Jezus Christus, de Nazoreeër, die gij gekruisigd hebt, maar die God heeft opgewekt uit de doden, dat door die naam deze hier gezond voor u staat. Dit is de steen, door u, de bouwlieden, versmaad, die nochtans tot hoeksteen is geworden. En de behoudenis is in niemand anders, want er is ook onder de hemel geen andere naam aan de mensen gegeven, waardoor wij moeten behouden worden” (Handelingen 4:8-12).

Petrus schrijft dat God ons „door de opstanding van Jezus Christus uit de doden heeft doen wedergeboren worden tot een levende hoop” (1 Petrus 1:3).

Paulus verbond zijn leven en toekomst aan de opstanding. „Wij weten, dat Hij, die de Here Jezus opgewekt heeft, ook ons met Jezus zal opwekken”, schreef hij (2 Corinthiërs 4:14).

Hoe staat het met ons die bijna 2000 jaar later leven? Kunnen wij daarvan even zeker zijn?

Wij hebben Jezus niet als mens op aarde gezien, wij hebben Hem geen wonderen zien verrichten, mensen zien genezen en doden zien opwekken. Wij hebben Hem niet zien sterven, begraven worden en Hem, na zijn opstanding, weer teruggezien – en aangeraakt.

Thomas en wij

In sommige opzichten zijn wij als de discipel Thomas. Hij had de opgestane Jezus nog niet gezien en bleef twijfelen: „Indien ik in zijn handen niet zie het teken der nagels en mijn vinger niet steek in de plaats der nagels en mijn hand niet steek in zijn zijde, zal ik geenszins geloven” (Johannes 20:25).

Een week later verscheen Jezus aan Thomas. Hij drong er bij Thomas op aan zijn wonden te voelen en zei: „Breng uw vinger hier en zie mijn handen en breng uw hand en steek die in mijn zijde, en wees niet ongelovig, maar gelovig” (vers 27).

Het kan voor ons 2000 jaar later ook moeilijk zijn gelovig te zijn. Kunnen wij werkelijk geloof hechten aan Jezus' opstanding? God zij dank is het antwoord beslist ja.

In de Bijbel is de getuigenis te vinden van degenen die de opgestane Christus gezien hebben. Door hun getuigenis en de verlichtende kracht van de heilige geest kunnen ook wij geloven.

Toen Jezus Thomas' wantrouwen verdreef, zei Hij: „Omdat gij Mij gezien hebt, hebt gij geloofd?” (vers 29). En over ons sprekend vervolgde Jezus: „Zalig zij, die niet gezien hebben en toch geloven.” Wij zijn gezegend omdat wij, ondanks het feit dat wij niet gezien hebben, toch kunnen geloven.

Wij kunnen ons leven aan de vaste belofte van Jezus verbinden: „Ik ben de opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven” (Johannes 11:25).

De dood van Jezus, zijn opstanding en zijn leven in ons door de heilige geest vormen samen Gods verlossingsdaad. Jezus nam door zijn dood de straf voor onze zonden op zich en maakte zo verzoening met God voor ons mogelijk. Door zijn opstanding heeft Jezus bewezen dat Hij God was en mens geworden is en na zijn opstanding weer God geworden is, in staat zijn mensen tot eeuwig leven op te wekken. „En niemand is opgevaren naar de hemel, dan die uit de hemel nedergedaald is, de Zoon des mensen” (Johannes 3:13).

Christus in ons

Door de Pinkstergave heeft Jezus bewezen dat Hij door de heilige geest hecht met zijn mensen verbonden is. Het geloof in God kan sindsdien in ons werken door de heilige geest.

Paulus drukt die realiteit in zijn gedenkwaardige woorden uit: „Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, dat is, niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij. En voor zover ik nu nog in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven” (Galaten 2:20).

Het mysterie van „Christus in ons” wordt aangetoond door het Pinksterwonder, dat ongeveer zeven weken na Jezus' opstanding plaatsvond. Het verloop van die dag wordt in Handelingen 2 volledig beschreven.

Plotseling, rond negen uur in de morgen, ving in de ochtend van Pinksteren een ongelooflijke reeks wonderen aan. Een hevige wind begon door het huis te waaien waar de discipelen verbleven. Daarna verschenen er een soort vuurtongen, die op de aanwezigen bleven rusten. De discipelen werden van de heilige geest vervuld. Deze stelde hen bij die gelegenheid in staat in allerlei talen te spreken.

In die tijd van het jaar waren er vrome Joden uit vele naties naar Jeruzalem gekomen om het Pinksterfeest te vieren.

Petrus en de andere discipelen gingen staan om het woord tot de groeiende menigte te richten. De toehoorders hoorden zich ieder tot hun verbazing in hun moedertaal toespreken.

Petrus trof de mensen diep in hun hart met zijn toespraak. Hij zei onomwonden dat zij even verantwoordelijk waren voor Jezus' dood als de feitelijke uitvoerders ervan. Het was zijn manier om te zeggen dat wij allen – al onze zonden – verantwoordelijk zijn voor de dood van Jezus.

Hij vertelde de menigte echter dat Jezus' dood een gelukkige afloop had: Hij werd opgewekt en verheerlijkt. „God evenwel heeft Hem opgewekt, want Hij verbrak de weeën van de dood” (Handelingen 2:24). „Dus moet ook het ganse huis Israëls zeker weten, dat God Hem én tot Here én tot Christus gemaakt heeft, deze Jezus, die gij gekruisigd hebt” (vers 36).

Te nemen stappen

Door de heilige Geest raakten de toehoorders overtuigd van de noodzaak tot bekering te komen. Zij vroegen aan Petrus en de andere apostelen: „Wat moeten wij doen, mannen broeders?” (vers 37.)

Petrus gaf de stappen aan: „Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des heiligen Geestes ontvangen” (vers 38). Ongeveer drieduizend mensen namen die uitdaging aan en lieten zich diezelfde dag nog dopen (vers 41).

Handelingen 2 vertelt ons dat dit grootste van alle wonderen zich ook in ons kan voltrekken. De heilige geest kan ons hart en ons verstand werkelijk binnendringen en ons in staat stellen een goddelijk leven te leiden. „Heeft Hij, niet om werken der gerechtigheid, die wij zouden gedaan hebben, doch naar zijn ontferming ons gered door het bad der wedergeboorte en der vernieuwing door de Heilige Geest, die Hij rijkelijk over ons heeft uitgestort door Jezus Christus, onze Heiland” (Titus 3:5-6).

De heilige Geest garandeert ook onze toekomstige erfenis die wij door de opstanding tot eeuwig leven ontvangen. „opdat wij, gerechtvaardigd door zijn genade, erfgenamen zouden worden overeenkomstig de hope des eeuwigen levens (vers 7). „In Hem zijt ook gij, nadat gij het woord der waarheid, het evangelie uwer behoudenis, hebt gehoord; in Hem zijt gij, toen gij gelovig werdt, ook verzegeld met de Heilige Geest der belofte, die een onderpand is van onze erfenis, tot verlossing van het volk, dat Hij Zich verworven heeft, tot lof zijner heerlijkheid” (Efeziërs 1:13-14). „En indien de Geest van Hem, die Jezus uit de doden heeft opgewekt, in u woont, dan zal Hij, die Christus Jezus uit de doden opgewekt heeft, ook uw sterfelijke lichamen levend maken door zijn Geest, die in u woont” (Romeinen 8:11). „Zijn wij nu kinderen [door het ontvangen van de heilige geest], dan zijn wij ook erfgenamen: erfgenamen van God, en mede-erfgenamen van Christus; immers, indien wij delen in zijn lijden, is dat om ook te delen in zijn verheerlijking” (vers 17).

Dat is onze hoop en belofte. Maar wijzelf moeten de uitdaging aannemen en de stappen zetten die voor behoud vereist zijn.

Wij moeten bekering, doop en een geestelijke vernieuwing door de heilige geest ondergaan (Handelingen 2:38; Titus 3:5-6). Wij moeten Gods beloften persoonlijk bestuderen en vervolgens zo handelen dat wij er aanspraak op kunnen maken, want bekering en geloof wordt beloond door de kruisiging en opstanding van Jezus Christus.

„Ik maak u bekend, broeders, het evangelie, dat ik u verkondigd heb, dat gij ook ontvangen hebt, waarin gij ook staat, waardoor gij ook behouden wordt, indien gij het zo vasthoudt, als ik het u verkondigd heb, tenzij gij tevergeefs tot geloof zoudt gekomen zijn. Want voor alle dingen heb ik u overgegeven, hetgeen ik zelf ontvangen heb: Christus is gestorven voor onze zonden, naar de Schriften, en Hij is begraven en ten derden dage opgewekt, naar de Schriften, en Hij is verschenen aan Kefas, daarna aan de twaalven. Vervolgens is Hij verschenen aan meer dan vijfhonderd broeders tegelijk, van wie het merendeel thans nog in leven is, doch sommigen zijn ontslapen. Vervolgens is Hij verschenen aan Jakobus, daarna aan al de apostelen; maar het allerlaatst is Hij ook aan mij verschenen, als aan een ontijdig geborene. Want ik ben de geringste der apostelen, niet waard een apostel te heten, omdat ik de gemeente Gods vervolgd heb. Maar door de genade Gods ben ik, wat ik ben, en zijn genade aan mij is niet vergeefs geweest, want ik heb meer gearbeid dan zij allen, doch niet ik, maar de genade Gods, die met mij is. Daarom dan, ik of zij, zo prediken wij, en zo zijt gij tot het geloof gekomen. Indien nu van Christus gepredikt wordt, dat Hij uit de doden is opgewekt, hoe komen sommigen onder u ertoe te zeggen, dat er geen opstanding der doden is? Indien er geen opstanding der doden is, dan is ook Christus niet opgewekt. En indien Christus niet is opgewekt, dan is immers onze prediking zonder inhoud, en zonder inhoud is ook uw geloof. Dan blijken wij ook valse getuigen van God te zijn, want dan hebben wij tegen God in getuigd, dat Hij de Christus opgewekt heeft, die Hij toch niet heeft opgewekt, indien er geen doden opgewekt worden. Immers, indien er geen doden opgewekt worden, dan is Christus ook niet opgewekt; en indien Christus niet is opgewekt, dan is uw geloof zonder vrucht, dan zijt gij nog in uw zonden. Dan zijn ook zij, die in Christus ontslapen zijn, verloren. Indien wij alleen voor dit leven onze hoop op Christus gebouwd hebben, zijn wij de beklagenswaardigste van alle mensen. Maar nu, Christus is opgewekt uit de doden, als eersteling van hen, die ontslapen zijn. Want, dewijl de dood er is door een mens, is ook de opstanding der doden door een mens. Want evenals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen levend gemaakt worden. Maar ieder in zijn eigen rangorde: Christus als eersteling, vervolgens die van Christus zijn bij zijn komst; daarna het einde, wanneer Hij het koningschap aan God de Vader overdraagt, wanneer Hij alle heerschappij, alle macht en kracht onttroond zal hebben. Want Hij moet als koning heersen, totdat Hij al zijn vijanden onder zijn voeten gelegd heeft. De laatste vijand, die onttroond wordt, is de dood, want alles heeft Hij aan zijn voeten onderworpen. Maar wanneer Hij zegt, dat alles onderworpen is, is blijkbaar Hij uitgezonderd, die Hem alles onderworpen heeft. Wanneer alles Hem onderworpen is, zal ook de Zoon zelf Zich aan Hem onderwerpen, die Hem alles onderworpen heeft, opdat God zij alles in allen” (1 Corinthiërs 15:1-28).